Stoffig Afrika

Gelukkig hebben jullie ook lekker weer heb ik gehoord! Lekker hoor!

maandag 5 mei:

Om weer in ons dorpje te komen werden we weer gezellig in de trotro gestopt. Dit keer echt gepropt zeg! In het middenpad van de bus worden ook stoeltjes geplaatst. Dus zit je eenmaal achterin dan kom je er ook niet meer uit! Joyce en ik zijn al een keer via het raampje er uit gegaan dus zullen dat waarschijnlijk nu wel weer moeten doen! Naast Joyce zit een jongen met een doos op schoot. Ah rabbits, wat lief! We love rabbits!!! Nou die jongen dus ook en vat het anders op dan wij.... Hij gaat ze namelijk opeten... Joyce probeert hem nog over te halen om die konijnen alleen maar te verzorgen... Maar dat is volgens hem natuurlijk heel raar! En inderdaad aan het eind van onze rit hoeft alleen onze bagage door het raampje heen!
In Wulugu hebben we dan 2 opties.... Of met zn drieeen op de motor of in de taxi... Nou aangezien het evenveel blijkt te kosten gaan we met de taxi. Willen nog wel een keer de motor proberen! Onze familie wacht ons weer met blijdschap op en Joseph toont trots 2 grote vissen die ze hebben gekocht voor vanavond. Speciaal voor ons! Nou ik ben echt een visliefhebber! Maar dit is toch wel anders...
Ben al twee dagen niet helemaal lekker.. Hoop dat ik geen malaria krijg. Heb al geluk dat ik Joyce bij me heb! Ha ha want ze vinden haar lekkerder dan mij!
Slapen s avonds weer gezellig bij onze weeskindjes buiten. Midden in de nacht worden we wakker gemaakt dat het gaat stormen en warempel hier zitten ze goed met de weersvoorspelling!

Dinsdag 6 mei:

Vanmorgen om half zes weer gezellig wakker! Wordt hier vanzelf zo vroeg wakker of er hangen een paar kinderen boven je hoofd! Ben zo beroerd dat ik besluit om terug te gaan naar Josephs huis. Heb tot 9 uur nog op bed gelegen maar daar word je ook niet beter van want is zo warm en stoffig overal. Dus ga maar aan mn kleding wassen beginnen. Nou dat wordt gelijk overgenomen door de meiden van het weeshuis. Ik doe het en te langzaam en niet goed! Nou zeg! Dat word je dan even gezegd door meisies van 12 jaar.... Dus krijg les in kleding wassen en in ruil daarvoor krijgen hun van mij weer limonade en snoepjes! Krijg wel steeds meer respect voor het leven hier zeg.... Zij hebben dit elke dag. Wij maar even en vinden het nu al zwaar... Elke dag naar de waterput in de hitte, zware emmers op je hoofd. Slapen op een matje, douchen uit een emmer. Zware was doen, koken, moeder helpen, naar de markt om geld te verdienen of eten bij elkaar te sprokkelen. Is zo anders hier. En zo gaat het gewoon elke dag!
s Middags even met Joseph gezeten en hem verteld dat we een nieuw project hebben toegewezen gekregen van Tina. Hij had het gelukkig al beetje vernomen en snapt ons goed. Hij zal ons missen maar snapt dat we iets mobieler willen zijn.
Met de kinderen geoefend hun naam te schrijven en de leeftijd erbij. Grappig om te zien. Ze schrijven de letters echt na, ze weten dus niet hoe je de a, e of p schrijft. Voor hun zijn het nog gewoon soort van tekens. Dus voel me net de juffrouw van groep 3! Leren schrijven. Geeft wel goed gevoel dat we ze nu echt wat kunnen leren.
s Avonds weer lekker op het matrasje buiten geslapen. Onder de sterren met de kinderen dicht tegen ons aan!

Woensdag 7 mei:

Vanmorgen de kinderen naar school gebracht. Is net of je in Ot en Sien terecht komt. Allemaal kindertjes in uniform. Geiten en koeien lopen tussen de gebouwen door. Paar kinderen staan met een soort van roe het gebouw schoon te vegen. Echt een ouderwets plaatje om te zien! Iedereen zwaait naar je en zodra je je fototoestel te voorschijn haalt dan komen ze allemaal voor je staan omdat ze er zo graag op willen!
In de lokalen liggen inderdaad ook gewoon stokken waar ze de kinderen dus mee mogen slaan als ze niet luisteren...
Moeten vanmorgen oppassen op een tweeling van 1 jaar. Tweeling vind ons best wel eng en aangezien er nog een soort van nanny mee is ( Margaret ) Valt er voor Joyce en mij nog niet zoveel te doen. Joyce gaat alvast wat knutselwerk voorbereiden. Willen namelijk een bedankje maken voor de Chinezen omdat die vaak medicijnen of voedsel geven aan het weeshuis. Kunnen we vanmiddag gezellig gaan knutselen met zn allen. Ondertussen oefen ik vast met het jongetje van de tweeling om te leren lopen. Zijn zusje kan het namelijk wel maar hij heeft een soort van slap voetje. Dus blijft liever kruipen. Dus doormiddel van brood en water voor te houden zet hij wel een paar stapjes. Maar zakt er heel snel weer door heen.
s Middags is er ook weer markt! Slaan 30 ijsjes in, heb de kinderen beloofd dat ze die zouden krijgen! Nou worden onderweg al huppelend begeleid! Delen de ijsjes uit en gaan aan de knutsel! Ondertussen doen we ook een potje uno! Zijn ze hier ook helemaal weg van.
Met onze verrassing gaan we op weg naar de chinezen. Zijn helemaal blij met de grote knutselplaat en de kinderen uiteraard ook! Joyce en ik gaan nog even snel de markt op om wat onderbroeken in te slaan voor het weeshuis. Kinderen lopen namelijk allemaal met kapot ondergoed. Je kijkt echt letterlijk overal tegenaan. En omdat we van het weekend naar een nieuw project gaan is het toch leuk om hier ook wat achter te laten. Spitten onze koffer met giften nog even door. Zoeken wat leesboekjes uit en kleurpotloden. Zit nog een nieuw testament in in het Engels dus daar is Joseph ook helemaal blij mee.
Krijgen s avonds voor het eerst soort van spinazieschotel! Erg lekker!
s Avonds bij het weeshuis moeten we gaan vertellen aan de kinderen dat we weggaan.... Nou dat is niet fijn zeg... De 3 oudste stoerste jongens Tanko, Baba en Yaw huilen het hardst van allemaal! Op dat moment besef je pas dat die kindertjes hier zo weinig liefde krijgen en aandacht. In een paar dagen tijd hechten ze zich namelijk al aan je. Moet denken aan Ratje met zn "Had ik maar iemand om van te houden" en dan voel je je wel machteloos en rot zeg. Dat je die kindertjes weer verdriet bezorgd door weg te gaan. Ze hebben ook niets. Zitten in een dorpje en met de mensen daar moet je het doen. Zijn ze aardig heb je geluk en anders dus pech. Eten en drinken en kleding moeten ze zelf voor zorgen. ( komt ons ondergoed goed van pas!) Jongen van 15 valt gewoon bij Joyce op schoot in slaap. En ik ga naast een van de meiden liggen die dr armen gelijk om me heen slaat en maar blijft herhalen dat we niet weg moeten gaan. Dat is best wel slikken dan zeg.... Uiteindelijk valt wel iedereen in slaap...

Donderdag 8 mei:

Tina gaat met een van de meisjes naar het ziekenhuis. Ze heeft hele rare bulten vlakbij haar lies. De dokter is vandaag gelukkig in dorp dus moeten we gebruik van maken. Joyce blijft bij de tweeling en ik breng de kinderen naar school. Ons laatste dagje hier....
De tweeling blijft maar huilen dus Joyce is erg blij als ik haar kom helpen! Ondertussen sorteren we de onderbroekjes vast op maat zodat als de kinderen terugkomen ze er eentje uit kunnen zoeken! Om elf uur komt Tina en worden wij verzocht om naar de school te gaan naar Joseph. Hij heeft wat fietsen voor ons geregeld en wil dat we met zijn oudste zoon naar het meertje verderop fietsen. Dat meertje heet Wuti. Dus vandaar de naam Wuti orphanage! Joseph vertelt daarbij dat zijn vader de thief was van het dorpje en 24 vrouwen had en 60 kinderen! Hij is de zevende van de 60! De eerstgeborene is uiteraard nu de thief. Die heeft maar 1 vrouw omdat ze nu Christen zijn geworden en het daarom niet meer aanleggen met het hele dorp!
Meertje is erg mooi maar wij mogen er jammergenoeg niet in zwemmen! Is te gevaarlijk met ziektes of kleine beestjes enzo dus maken een paar mooie foto's!
Terug op het weeshuis gaan we gezellig met zn allen thee drinken en biscuit eten. Eerlijk gezegd is de thee met koffiemelk best wel lekker! Kinderen zijn helemaal blij met hun onderbroeken. Hebben er nog een paar over. Voor reserve! Dan wordt het tijd om naar Joseph te gaan want de taxi zal ons om 3 uur halen. Dat wordt dus half 5 waardoor we weer gezellig zitten te wachten!
In Walewale aangekomen wachten we weer op een trotro. Hebben deze keer byzonder veel ruimte.... Maar zitten niet helemaal op ons gemak... Helemaal niet omdat om 8 uur s avonds de chauffeur ineens stopt en uitstapt. Blijkt dat hij terug wil naar waar we vandaan komen! Nou zeg dus is aan het onderhandelen met een paar lugubere figuren. Gelukkig zitten er nog een paar Ghanese mensen in de trotro die het ook belachelijk vinden dus uiteindelijk rijden we gewoon door! Blij dat wij niet als enige erin zaten want ons blanken hadden ze gerust aan de kant van de weg laten staan!
In Tamale ontmoeten we Razak en hij heeft voor ons de kaartjes van de bus!

Vrijdag 9 mei:

Om half zes worden we door de taxi opgehaald en naar het station gebracht. Bus vertrekt uiteindelijk om half 8. En daar gaan we weer! Ruim 12 uur in de bus! Gezellig hoor!
Eindelijk in Accra boeken we een hotel voor 2 nachten. Lemon Lodge. Zondag worden we weg gebracht naar ons nieuwe gastgezin ben benieuwd!
Eten lekker weer bij Paloma. Ben nog steeds niet lekker dus eet maar 3 patatjes. Gaan nog even bij de Karaokebar langs. Als het goed is zitten daar een paar Duitsers die we vorig weekend hebben ontmoet. Een van hun is vandaag voor het laatst dus willen we gedag zeggen.
Op de terugweg heeft Joyce letterlijk heel veel pech! We lopen samen met Action ( ghanese vriend van ons ) naar ons Hotel toe. Joyce steekt alvast snel over naar de berm in het midden van de weg. En ineens... is ze verdwenen... Joyce! Ja, hier horen we een stem zeggen... is ze in het riool gevallen! Wel 3 meter naar beneden! Was zo donker dat ze het verschil niet zag tussen het gras en het gat naar riool toe! Action weet gelukkig hoe ze eruit kan komen en gaan snel naar het Hotel toe om de wonden schoon te maken. Ze staat alleen zo hard te huilen en dr enkel doet verschrikkelijk zeer dat we besluiten toch maar naar het ziekenhuis te gaan.
In het ziekenhuis ligt het meeste personeel op de stoelen te pitten maar komen gelukkig wel in actie voor Joyce. Moeten volgende dag nog een keer terug komen om te checken!

Zaterdag 10 mei:

In het ziekenhuis maken ze nog een foto van Joyce dr voet. Gelukkig heeft ze niets gebroken! Krijgt flinke pijnstillers mee en moeten voorlopig elke dag een week lang terug komen om het te laten schoonmaken!
Rond 12 uur even lekker op het strand gezeten. Joyce natuurlijk in de schaduw met haar been en voet! Mooie grijze sok eroverheen. Ontmoeten onze bekende mensen weer van de eerste twee weken dus is eigenlijk wel een soort van gezellig reunietje!
Gaan s avonds lekker op tijd ons mandje in. Joyce is helemaal kapot en ik ben volgens mij helemaal blauw van binnen van het hoesten. Dus dit kreupele stel gaat om half tien hun mandje in. Morgen worden we opgehaald door Tina van Syto. Ben benieuwd naar ons nieuwe gastgezin en nieuw project!

Laat het julli zo snel mogelijk weer weten!

Liefs en dikke kus voor jullie.